Nieuws

Distopia

Het was een koude ochtend in november 2028, en de lucht boven Washington D.C. voelde zwaarder dan normaal. Donald Trump, nu in zijn tweede termijn als president na een tumultueuze verkiezingsoverwinning in 2024, zat in de Oval Office, omringd door een kleine kring van loyale adviseurs. Zijn haar, nog steeds een kenmerkende oranje gloed, wapperde lichtjes door de tocht van een open raam. De afgelopen jaren waren chaotisch geweest: economische instabiliteit, hevige protesten en een diep gepolariseerd land hadden de sfeer in de Verenigde Staten tot een kookpunt gebracht. Trump zag zichzelf als de enige die orde kon scheppen in deze chaos – een redder, geen vernietiger.
De aanloop naar dit moment begon al in 2025, kort na zijn inauguratie. Hij had zijn basis gemobiliseerd met beloftes van "herstel" en "zuivering" van het politieke systeem. Zijn retoriek werd scherper: het Congres was een "moeras van verraders", de media "vijanden van het volk", en de rechterlijke macht "gekocht en corrupt". Hij wees naar de eindeloze patstellingen in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, waar wetgeving stagneerde door partisanisme en persoonlijke vetes. "Ze doen niets voor jullie," zei hij tijdens een rally in Ohio, zijn stem schor van overtuiging. "Ze verdienen het niet om jullie te vertegenwoordigen. Ik doe dat wel."
In de jaren die volgden, begon Trump de grenzen van zijn uitvoerende macht te testen. Hij gebruikte noodbevoegdheden om controversiële projecten door te drukken, zoals de uitbreiding van de grensmuur en het inzetten van het leger tegen binnenlandse protesten. Zijn aanhangers juichten het toe; zijn tegenstanders schreeuwden moord en brand over de ondermijning van checks and balances. Maar de echte breuk kwam toen een onderzoek van het Huis naar vermeende verkiezingsfraude in 2024 – geleid door een coalitie van Democraten en gematigde Republikeinen – dreigde hem in staat van beschuldiging te stellen. Trump noemde het een "coup" en begon openlijk te hinten op drastische maatregelen.
Op die novemberochtend in 2028 had hij zijn plan klaar. Hij had wekenlang in het geheim overleg gepleegd met generaals die hem trouw waren, en zijn juridische team had een document opgesteld dat hij "De Nieuwe Orde" noemde. Het was een uitvoerend bevel dat de nationale noodtoestand uitriep en hem de bevoegdheid gaf om "obstructieve instellingen" tijdelijk op te schorten. Om 10 uur ’s ochtends ging hij live op televisie. Met een grimmige blik en een vastberaden toon sprak hij het volk toe: "Het Congres heeft gefaald. Ze werken niet voor jullie, maar tegen jullie. Vandaag neem ik de verantwoordelijkheid om Amerika te redden. Het Huis van Afgevaardigden en de Senaat zijn hierbij ontbonden totdat we een systeem hebben dat werkt. Dit is geen einde, maar een nieuw begin."
Binnen enkele minuten stroomden gewapende troepen Capitol Hill op, onder bevel van een generaal die Trump persoonlijk had benoemd. Leden van het Congres werden naar huis gestuurd – sommigen onder escorte, anderen in paniek vluchtend. De straten van Washington vulden zich met demonstranten, zowel voor- als tegenstanders, terwijl de wereld toekeek in ongeloof. Trump leunde achterover in zijn stoel, een glimlach op zijn gezicht. "Ze zullen me bedanken," mompelde hij tegen een adviseur. "Dit is wat ze wilden."
Of het land hem inderdaad zou bedanken, of dat dit het begin was van een nog diepere crisis, bleef onzeker. Maar op dat moment, in november 2028, had Donald Trump de Amerikaanse democratie, zoals ze eeuwenlang bekend was, met één pennenstreek opzij geschoven.